Nog een paar dagen Kaapstad en dan het definitieve afscheid van Zuid-Afrika.

23 december 2014 - Kaapstad, Zuid-Afrika

Zaterdag 20 december 2014. Deze ochtend ging om 6.15 uur mijn wekker, want om half 7 vertrokken de volgende meiden uit het huis. Die moesten we natuurlijk ook uitzwaaien. Zo gek, eerst leef je 5 weken lang met 20 dames samen en nu splitsen de wegen van iedereen op. Om half 8 in de ochtend zijn wij vertrokken richting vliegveld. Het was nog even billen knijpen want ik had geen idee hoe zwaar mijn koffer nu zou zijn. Gelukkig was mijn koffer niet te zwaar (20,4kg) en zou er nog ruim 2 kilo bij mogen. Ik merkte dat ik best veel moeite had om weg te gaan uit Port Elizabeth. Het is toch voor 5 weken mijn thuis geweest en ik heb er lieve mensen leren kennen, die ik misschien nooit meer terug ga zien. Met een brok in mijn keel liep ik samen met de zes andere meiden richting de douane, op naar het avontuur in Kaapstad.

Om 8.45 uur zijn we weggevlogen en om 10.00 uur kwamen we in Kaapstad aan. Bij aankomst stond ons vervoer nog niet klaar. Na een kwartier rond zoeken vonden we gelukkig onze taxi. Onderweg naar ons hostel kwamen we langs meerdere townships gereden. Ik zag meteen dat het nog massaler opgezet was en ik weet dat de townships van Kaapstad behoren tot de armste van Zuid-Afrika. De shags (krotten) stonden pal langs elkaar en tussen de voorkant van het huisje en de volgende rij zit ongeveer 1 meter. In Walmer hadden de mensen nog gras of zand om zich heen, maar hier staan alle krotten letterlijk op elkaar. Na een kort ritje van ongeveer 15 minuten zijn we aangekomen bij B.I.G. Backpackers Hostel. Wat zag dat er prachtig uit. Super leuk ingericht, sfeervol en schoon! Dat was een verademing, na 5 weken in een studentenhuis te leven.. nu weer in een schone omgeving. Bij aankomst kregen we meteen een rondleiding door het hele hostel heen. Allerlei leuke zithoeken, keuken en tuin. Na ruim een uur wachten mochten we onze kamers in en ook die waren super verzorgd. Prima keuze voor deze 4 dagen Kaapstad.
In de middag zijn we eerst het centrum van Kaapstad gaan verkennen. Wat is Kaapstad toch eigenlijk een lelijke en sfeerloze stad. Mensen moeten hier dan ook echt voor de omgeving en activiteiten naar toe komen en niet voor de stad zelf. Zo hebben we deze middag de hele Longstreet afgelopen. Daar zijn allerlei winkeltjes en in de nacht verschillende discotheken te vinden. Ook kwamen wij een leuke Afrikaanse markt tegen waar we nog even doorheen zijn gelopen. Ik moet zeggen dat je kunt merken dat Kaapstad echt een grote stad is. De drukte maar vooral door de zwervers of arme mensen op straat. Om de vijf minuten hadden we mensen bij ons staan die om geld aan het bedelen waren en moesten we echt op elkaars tassen letten, want voor dat je het wist stond er al iemand bij die je weg moest jagen. In Port Elizabeth konden we 's avonds niet over straat lopen en dat is hier precies hetzelfde. We moeten ’s avonds alles met de taxi doen als we weg willen. Vervolgens zijn we tegen het einde van de middag naar de Lion's Head gegaan. Deze tocht was ruim een uur lopen, dus dat viel wel mee. Het begon met grindpaden, maar daarna moesten we via ladders en kabels letterlijk naar boven klimmen. Het zag er echt wel hoog en eng uit, maar goed.. ik wilde naar de top. Dus samen met vier andere meiden zijn wij naar boven geklommen. De bikkels haha!! Het was wel eng want je zat nergens aan vast, maar al snel merkte ik dat ik de smaak te pakken had en dat ik gemakkelijk naar boven kon komen. Wat een kick was dat! Eenmaal boven hadden we echt een prachtig uitzicht over heel Kaapstad, de Tafelberg en Robbeneiland. Op de top wilde we de zonsondergang kijken, maar twee van ons durfden niet mee naar boven toe. Daarom wilde we terug gaan om samen met hen van dit moment te genieten. En ja hoor, wat denk je.. we hebben de zonsondergang gemist! We stonden aan de andere kant van de berg waardoor we het niet gezien hadden en de dames die niet durfden natuurlijk wel! Gelukkig gaan we nog naar de Tafelberg toe en kunnen we daar nog een poging wagen. 
's Avonds zijn we gaan eten bij African Cafe. Voor het eten kregen we een speciaal handwas ritueel en konden we ons laten schminken. Daarna konden we heerlijk genieten van echte Afrikaanse (tapas) gerechten. We hebben dus verschillende dingen mogen proeven. Het is echt heerlijk, veel vlees en alles met kruiden op smaak gebracht. Normaal gesproken eten Afrikanen voornamelijk met hun handen, maar voor ons hadden ze toch bestek neergelegd. Het was erg gezellig! Tijdens onze taxirit terug naar het hostel hebben we alle liedjes van de afgelopen weken goed hard gezongen. De chauffeur had de rit van zijn leven haha!!

Zondag 21 december 2014. Vandaag hebben we de Peninsula tour gehad. Ook dit was weer een zeer geslaagde en leuke dag. We werden om 8.30 uur opgehaald bij ons hostel door de Bazbus. Dit is busje waar je met totaal 22 personen in kunt. Allereerst hebben we een stop gemaakt bij Seal Island, daar zijn we op een boot gegaan. Het was een redelijk klein bootje en aangezien wij als een van de laatste aan boord gingen was er niet veel plek meer over. Hierdoor zijn we met een paar meiden maar op het trap gaan zitten, waar we uiteindelijk misschien wel het beste uitzicht hadden. En ja hoor, na een kleine 10 minuten varen kwamen we aan bij een plek waar mega veel zeehonden waren. Wat lagen ze daar toch prinsheerlijk op de rotsen, al waren er een paar eigenwijs en die zwommen vlakbij de boot. Erg leuk om te zien! Vervolgens zijn we doorgereden naar een punt waar we een prachtig uitzicht hadden. Daar kregen we allemaal wat te drinken en een muffin. Uiteindelijk kwamen we bij Simon's Town uit, waar we pinguïns gespot hebben. Ondanks de warmte kunnen deze diertjes toch hier leven, want het zeewater is koud genoeg. Haha je moet die pinguïns eens zien wandelen. Zo grappig! Ook zagen we pinguïns die zaten te broeden. Vanwege de warmte hadden ze hun bek open, om hun warmte kwijt te raken. Helaas was het nog net te vroeg om kleine pinguïns te zien. Toen zijn we doorgereden naar een plek waar we de lunch kregen. Ze hadden allemaal lekkere broodjes meegenomen en we konden het zelf beleggen met allerlei lekkers. Toen we onze buikjes vol hadden gegeten zijn wij op de mountainbike gestapt en zijn we naar Kaap de Goede Hoop gefietst. We moesten al onze spullen in de auto leggen voor het geval dat we bavianen tegenkwamen. Dit zijn schijnbaar nog best wel agressieve beesten. Wat zagen we er toch charmant uit met een helm op ons hoofd en wat vond ik het gaaf om door deze mooie omgeving te kunnen fietsen. Wel aan de linkerkant want ja.. in Zuid-Afrika rijden ze links. Ik merkte dat ik toch wel degene was met de betere conditie want na een korte tijd was ik van achterop rijden naar de voorste plek gegaan en moest ik regelmatig tussendoor stoppen omdat ik te snel ging. Toen ik dan ook bij Kaap de Goede Hoop aan kwam stonden ze ook te kijken hoe snel ik was, want het laatste stuk heb ik op eigen tempo gefietst. Vervolgens konden we bij Kaap de Goede Hoop 20 minuten de omgeving verkennen. Natuurlijk staan we op de foto bij het bekende bord en daarna zijn we nog een stukje de rotsen opgegaan. Jeetje wat was het water wild, je zag dan ook de golven tegen de rotsen aan knallen. Tot slot gingen we deze dag naar Cape point, het zuidelijkste puntje van Zuid-Afrika. We zijn naar de vuurtoren gelopen en daar hadden we een mooi uitzicht op de klif. Vanaf deze plek konden we ook het punt zien waar de twee zeeën tegen elkaar botsen. De Atlantische en de Indische oceaan. Middenin de zee zie je golven tegen elkaar klappen, heel apart om te zien. Het was weer een super mooie dag!
's Avonds zouden we naar de Tafelberg gaan, maar het was extreem bewolkt waardoor we boven op de berg geen uitzicht zouden hebben. Op advies hebben we dan ook besloten om de tafelberg een dagje later te doen. 

Maandag 22 december 2014. Vandaag zijn we weer vroeg opgestaan want om 9.00 uur vertrok onze boot naar Robbeneiland. Het duurde zo'n 35 minuten voordat we bij Robbeneiland aankwamen. Ik heb continu voor op de boot gestaan waar we flink op en neer gingen. Ik denk wel zeker 1 a 2 meter omhoog of weer naar beneden. Dat was een gaaf en stoer gevoel haha! Ook zagen we nog een zeehond en een dolfijn zwemmen. Dat blijven voor mij speciale en mooie momenten. Al was dat maar heel kort omdat we toch op hoge snelheid doorgingen. Eenmaal aangekomen bij Robbeneiland zagen we meteen een wand met foto's van de gevangenis en de poort van de gevangenis. Ik kreeg meteen een soort concentratiekamp-gevoel, zoals het eruit zag. Allereerst kregen wij een rondleiding door de gevangenis heen. Deze rondleiding werd gegeven door een ex-gevangene. Hij had gezeten wegens sabotage. Voordat we het gebouw binnenliepen klopte hij op de deur zoals ze dat vroeger ook deden. We kwamen als eerste in een hal terecht waar ze vroeger werden gefouilleerd, uitgekleed, afgespoeld en de gevangene nieuwe kleren en hun nummer kregen. Als gevangene begon je in de A-sectie. Daar kreeg je een soort proefperiode. Als je het goed deed, ging je naar de B-sectie. Daar zaten ook de grote leiders, zoals Nelson Mandela. Als je lager ging dan B, zoals C en D, dan had je je misdragen. Bij C-sectie kreeg je 1 à 2 weken niet te eten als straf. Je leefde dus alleen op water. Hier kwam je al mega snel terecht, want je hoefde maar één regel te overtreden en dan was je de pineut. Op het plein waar ze moesten werken, had je ook een klein tuintje. Dat was Nelson Mandela’s groente tuin en waar hij ook delen van zijn boek had verstopt. Na deze uitleg zijn we naar zijn cel geweest. In zijn cel lag alleen maar een matje om op te slapen, een klein tafeltje en een emmer als wc. En dat voor 18 jaar, want zolang heeft hij op Robbeneiland vastgezeten!! Ook binnen de gevangenis werden gekleurde of zwarte mensen anders behandeld dan blanken. Zo kregen gekleurde of zwarte mensen minder te eten, moesten zij zwaarder werk verrichten en kregen ze minder kleding. Ook werd er verteld dat de bewakers van de gevangenis weddenschappen hielden over wie als eerste dood zou gaan (de ter dood veroordeelden) of als je naar de dokter ging voor onderzoek werd er al gekeken welke organen ze konden gebruiken als je dood was. Verder kregen we niet veel te horen over de gang van zaken binnen de gevangenis. Het was bijzonder om te zien, maar we kregen vooral de feiten te horen. Je kunt het niet vergelijken met een Auschwitz waar alles nog is zoals het was en waar de sfeer nog helemaal hangt. Robbeneiland is echt iets waar je geweest moet zijn, maar het blijft een gevangenis waar ze een museum van gemaakt hebben. 
Naast de gevangenis heeft Robert Sobukwe meer dan 15 jaar gevangen gezeten in een isolatiehuis (straf volledige eenzame afsluiting). Robert Sobukwe is naast Nelson Mandela ook een grootheid die vocht tegen de apartheid. Hij woonde voor straf in het isolatiehuis en mocht niet met andere mensen in contact komen. Elke keer als hij bijna vrijgelaten zou worden werd zijn gevangenschap met een jaar uitgesteld. Hierdoor is hij psychisch helemaal kapot gemaakt. Na zijn bevrijding heeft hij de laatste 6 jaar van zijn leven nog bij zijn familie kunnen zijn. 
Tot slot hebben we nog een ronde gemaakt over het eiland. Dit duurde maar liefst 18 hele minuten. Dus groot is het niet!

In de middag zijn we met de taxi naar Cheetah Outreach gegaan. Deze opvang is ontstaan doordat vroeger de cheeta’s het land en dieren van de boeren verwoesten. Hierdoor werden veel cheeta’s door de boeren gedood, om zo hun eigen land te beschermen. Door deze opvang worden zowel de cheeta’s als het land van de boeren gered. Cheetah Outreach heeft hondentrainingen die zorgen dat de honden getraind worden om het land van de boeren te beschermen en de cheeta’s weg te jagen. Daarnaast worden de cheeta’s niet onnodig gedood als ze te dichtbij de bewoonde wereld zijn. Ze worden dan opgevangen bij Cheetah Outreach, om ze vervolgens klaar te stomen voor de natuur.
De opvang is niet enorm groot en toeristisch, maar dat had ik ook al wel verwacht. Naast een rondleiding door de opvang hebben we ook de cheeta’s mogen ontmoeten. Als eerste mocht ik samen met een paar meiden gaan kijken bij een volwassen cheeta. Hoe spannend was dat!! Met toch wel zenuwen en trillende handjes liepen wij met de begeleiding mee naar binnen. In het wild worden cheeta’s zo’n 8 jaar oud, omdat er dan concurrentie is op gebied van eten. Een cheeta in gevangenschap worden zo’n 12 jaar oud, maar ook hier benaderdrukte de mensen van Cheetah Outreach dat ze ernaar streven om ze terug te brengen naar het wild. Een cheeta is het snelste dier op het land en kan maar liefst snelheden halen van 120 km/uur. De zwarte stukken onder de ogen dienen als een natuurlijke zonnebril en zijn de zwarte vlekken pigmentvlekken op zijn huid. Als eerste werd een groepsfoto gemaakt, daarna mochten we allemaal een voor een bij de cheeta gaan zitten. Wat een gaaf moment was dit.. Ik heb de cheeta ook geaaid, maar dat mocht alleen met de haren mee en met een vlakke hand. De vacht van een cheeta is schijnbaar best gevoelig. Ook mocht ik de cheeta’s alleen van achteren  benaderen en moest ik op een speciale manier gaan zitten zodat ik snel weg kon gaan als de cheeta een onverwachte beweging zou maken. Na deze ontmoeting mochten we ook nog bij twee kleine cheeta’s gaan kijken. Deze kittens waren 7 maanden oud. Een ervan was erg moe, omdat hij net voor ons bezoekje had gespeeld. Tijdens het aaien lag deze jonge cheeta ook te spinnen. Wat een schattig geluidje! De ander had juist nog genoeg energie over om te spelen en daarom moest ik tijdens mijn ontmoeting met deze cheeta wel drie keer opstaan omdat het te ‘gevaarlijk’ werd. Het kleintje wilde spelen, maar kent z’n krachten niet dus vandaar dat wij snel achteruit moeten. Ook de kleine cheeta’s zijn al aardig snel, want er werd verteld dat zij de snelheid van 80 km/uur halen. Als ze 2 jaar oud zijn, zijn ze officieel volwassen. Ik vond het echt heel bijzonder!
Aan het einde van de middag zijn alsnog naar de tafelberg gegaan. Om daar de zonsondergang te zien. We hadden ervoor gekozen in verband met de tijd om met de kabelbaan naar boven toe te gaan, want wandelen duurt ongeveer 4 uur. We konden meteen een gondel instappen, waar we met ongeveer 50 personen in konden. Vlak voor vertrek kregen we te horen dat we de zijkanten niet vast mochten pakken, want toen onze gondel vertrok begon ons platform te draaien. Hier schrok ik in het begin wel van, maar jeetje doordat we draaiden had iedereen een fantastisch uitzicht. Na ongeveer 5 minuten waren we boven en hebben we nog even rondgelopen. De top van de tafelberg is plat en je kunt een route lopen van ongeveer 3km. Ook zagen we bergmarmotten lopen, want een grappige beestjes. Uiteindelijk zijn we met de dames een mooi plekje gaan zoeken waar we de zonsondergang hebben bekeken. Toen de zon onder was verschenen heel snel de lichtjes van de stad, ook dat was prachtig om te zien. Het is zeker een aanrader als mensen naar Zuid-Afrika gaan. De tafelberg is dan ook niet voor niets een van de zeven wereldwonderen.
Deze laatste avond samen met de meiden hebben we afgesloten bij een officieel Afrikaans Restaurant genaamd Marco’s African Place. Ze hadden hier weer van alles op het menu staan, van kip tot krokodil. Ik had ervoor gekozen om een Afrikaans pannetje te bestellen en daarom kreeg ik een bord vol met kudu, struisvogel en springbok. Jammie wat was dat lekker! Tijdens het eten werd er ook livemuziek gespeeld en stonden er dames te dansen. Op het einde van de avond hebben we dan nog een laatste dansje gewaagd. Na wat Afrikaanse danspasjes hebben ze speciaal voor ons nog Shosholoza gespeeld. Een betere afsluiting had ik niet kunnen hebben!

Dinsdag 23 december 2014. Vandaag ging onze wekker weer enorm vroeg, want het is ons laatste dagje in Kaapstad. Aangezien we dit laatste dagje nog goed wilde benutten hebben we onszelf uitgecheckt en zijn we om half 9 in de ochtend naar Castle of Good Hope gegaan, een oud VOC fort. Voorafgaand wist ik niet zo goed wat ik moest verwachten maar ik ben echt blij verrast. Stiekem vond ik het interessanter dan Robbeneiland. Dit komt denk ik doordat er veel meer sfeer was en het verhaal erachter verteld werd. Vanuit ons hostel was geregeld dat wij om 9.00uur een tour zouden krijgen, maar door miscommunicatie was dit helemaal niet goed gepland. Een vrouw die ons hielp vond dit erg vervelend voor ons en bood aan om ons rond te leiden. Ze verontschuldigde wel voorafgaand dat ze nieuw was en dat wij haar eerste groep zouden zijn. Dit vonden wij super lief en fijn en ik denk dat je stiekem geen betere eerste groep kon treffen. Jonge meiden die weten hoe het is om voor een groep te staan. We merkte dan ook dat in het begin enorm zenuwachtig was en dat haar verhaal nog wat stroef verliep. Zeker als je jaartallen op moest noemen viel het soms even stil. Begrijpelijk want jeetje wat een hoop jaartallen moest zij weten zeg. Na een tijdje merkte ik dat het steeds soepeler ging en kwam ze helemaal los. Ze vertelde ons over het kasteel, het verblijf van de commandant, de badplaats met trap waar de dames vroeger met hun hele jurk in konden lopen (genaamd Dolfynfontein) en over de woningen van de slaven. Ook zagen we een stuk gebouw met rode luiken en deuren. Deze hadden ze expres rood gemaakt zodat de mensen konden zien dat daar het kruit werd bewaard. Daar mochten de mensen dan ook niet roken of schieten! De overige luiken en deuren waren groen geverfd. Vervolgens zijn we naar de martelkamer gegaan. We zagen de tafel waar de beschuldigingen werden opgenoemd en genoteerd. Na je veroordeling werd je vastgeketend aan de muur of lieten ze je onderste boven aan een haak hangen en werd je met zwepen geslagen. Dit waren niet zomaar zwepen, maar aan die zwepen zaten dan ook nog eens spijkers. Naast de martelkamer was ook nog een kelder te vinden, genoemd donkere gat. Hier kon je ook in opgesloten worden. Wij zijn er ook binnen geweest en de vrouw sloot de deur en deed het licht uit. Jeetje heftig hoor. Het is daar echt pikkendonker. Je ziet echt niets en daar sta je dan met ongeveer 20 personen in. Ik kreeg er ook echt een onprettig gevoel bij en dan heb ik er misschien twee minuten ingestaan. Daarna zijn we naar de uitkijkposten gegaan. Ze vertelde dat vroeger het water tot aan het fort stond, maar doordat er zoveel bijgebouwd is de laatste jaren dat het water is teruggedrongen. Toen gingen we naar de gevangenis van het fort. De grotere cellen waren voor de mensen die dingen gestolen hadden, voor dronken militairen of voor militairen die niet luisterden. Je stond ook hier met 20 personen in een cel. De achterste, twee, donkere cellen waren voor moordenaars en verkrachters. In de rechter cel liep ik gewoon naar binnen toe al vond ik het donker. Bij de linker cel durfde ik niet naar binnen. Ik stond in het halletje van de cel en kreeg ineens een heel angstig gevoel en druk op mijn borst. Ik besloot om weg te gaan. Later hoorde ik van Kimberley dat ze precies hetzelfde gevoel had bij de linker cel en dat haar vriend vertelde dat in Castle of Good Hope een plek waar het spookte. Of dit gevoel nu toevallig is bij ons beide of dat er echt iets moet zijn geweest blijft een raadsel. Een ding is zeker het was geen prettige plek om te zijn. Hier stopte onze rondleiding en hebben we de vrouw een fooi gegeven als bedankje, want ja eigenlijk hoefde ze dit niet voor ons te doen.

Onze taxi kwam ons bij Castle of Good Hope ophalen en hebben hem gevraagd of hij via Bokaap wilde rijden. Dit is een wijk waar vroeger allemaal slaven hadden gewoond. Het ziet er erg kleurrijk en vrolijk uit, maar dat was allemaal maar schijn. Vroeger woonde in een huisje ongeveer 50 slaven en zij moesten enorm hard en zwaar werk doen. Ze hebben deze wijk (Bokaap) in originele staat gelaten en mensen zien de gekleurde huisjes nu als symbool voor de vrijheid en afschaffing van de slavernij.
Wat hadden we toch een schat van een chauffeur. Hij heeft speciaal voor ons een kwartier gewacht zodat wij de wijk konden bekijken en heeft ons vervolgens weggebracht naar het Waterfront. Hier hebben we eerst geluncht en toen zijn we naar Two Oceans gegaan. Dit viel ons enorm tegen, want op de site stond dat de route ongeveer 2-3 uur zou duren en wij waren er binnen 30 minuten doorheen. De grote koepel die wij op internet hadden gezien bleek pas vanaf volgend jaar open te gaan dus helaas.. Ondanks dat het een beetje tegenviel hebben we wel nog gave dieren gezien, zoals roggen, nemo’s, haaien en een gigantische zeeschildpad. Om onszelf maar te vermaken hebben we geprobeerd selfies te maken samen met de zeeschildpad of haai. En ja dat was een hele klus haha.. Uiteindelijk waren we dus ruim op tijd terug in ons hostel, waar we onze spullen mochten laten staan. Om 17.00 uur kwam onze taxi ons halen voor het laatste ritje in Zuid-Afrika. We hebben onze koffer ingecheckt en nog lekker bij de Spur op het vliegveld gegeten. Uiteindelijk zijn we om 20.35uur vertrokken uit Zuid-Afrika en hadden we weer een reis van ongeveer 24uur voor de boeg.

Woensdag 24 december 2014. Vandaag de dag dat we weer in het koude Nederland aankomen. Ik moet zeggen de vlucht is weer 100% meegevallen. Ik heb ongeveer 7 uurtjes kunnen slapen en tussendoor films gekeken. Het avondeten was dit keer weer prima, al ben ik nog steeds geen fan van het echte Engels ontbijt. Aangezien ik in het middag zat en om mij heen ook mensen lagen te slapen ben ik als een soort aapje over de stoelleuningen geklommen om tussendoor er even uit te gaan. Na onze landing kregen we allemaal de fijne kerstwensen. Wat ja.. het is kerst!! Oh daar staat mijn gevoel dus nog echt niet naar. Die omschakeling van 25 graden naar kerst is best groot en ik kan het dan ook nog niet echt bevatten!

Eenmaal aangekomen op Schiphol besefte ik pas echt dat het voorbij was. Ons pap en Inge en alle andere lieve ouders, broers en zussen stonden ons allemaal op te wachten. Wat een grappig gezicht al die koppies achter het glas terwijl wij staan te wachten op onze koffers. We zagen in de verte ook al een ballon zweven en we hadden al snel door dat Inge die vast had. De meiden waren jaloers hahaha.. Toen was het moment daar met al onze spullen liep ik de deur uit richting de hal waar iedereen stond te wachten. Meteen zag ik papa en Inge staan, wat fijn om iedereen weer te zien! Met een mooie roos en een ballon moest ik toch nog even op de foto. Vervolgens heb ik afscheid genomen van de meiden, natuurlijk met een Afrikaanse (groeps)knuffel.
Thuis moesten we nog wat boodschappen doen en ik kon het natuurlijk niet laten om mama te verrassen en even langs Vos te gaan. Ik ben stiekem achterom geglipt en ons mam natuurlijk een dikke knuffel gegeven. ’s Avonds heb ik ook Casper opgehaald en wat heerlijk om hem ook weer om me heen te hebben. Ik zou nog zoveel willen zien van Zuid-Afrika, want het is daar echt prachtig! Maar oh wat is het fijn om iedereen weer te zien en mijn verhalen te kunnen vertellen.

Dit is het einde van mijn avontuur in Zuid-Afrika. Deze geweldige ervaring pakken ze mij niet meer af! Bedankt dat jullie mij gevolgd hebben en voor alle mensen met wie ik deze ervaring heb mogen delen het was super!
 

Foto’s