Mijn eerste dagen in de Township. Cultuurschok.

Molo Allemaal,

Zo mijn eerste stage dagen zitten erop. Afgelopen dinsdag zijn we eerst bij alle projecten een kijkje gaan nemen. We werden bij aankomst ontvangen door meneer Prof. Hij is een medewerker van Izizwe projects (Commundo) waar wij voor werken. Voordat we de township Walmer binnen gingen werden we nog toegesproken door meneer Prof. Hij vertelde over de geschiedenis van Walmer township. Vroeger stopte de blanken alle zwarte mensen in dit soort townships en lieten ze voor dood achter. Nadat Nelson Mandela president van Zuid-Afrika was geworden kwam de ontwikkelingshulp opgang. Sinds die tijd heeft Walmer Township een basisschool en verschillende crèches. Armoede blijft een enorme invloed op deze gemeenschap houden. Ondanks alle hulp die geboden wordt blijven er problematieken zoals hiv/aids, weeskinderen, verslaving en kinderverwaarlozing aanwezig. Meneer Prof heeft daarom ook een grote bewondering voor ons omdat wij er bewust voor kiezen om deze ervaring op te doen en willen ervaren hoe het in een township is. We gaan letterlijk in de schoenen van die mensen staan en dat vond hij erg dapper. Hij maakte ons bewust van het feit dat ondanks de korte periode wij enorm van betekenis zijn. We geven de kinderen namelijk aandacht, liefde en hoop met onze aanwezigheid. Deze boodschap van meneer Prof kwam echt bij mij binnen! 

Toen was het tijd om met Theo een jongen uit de township de projecten langs te gaan. Ik vond het best confronterend om de werkelijkheid van leven te zien. Ik zal proberen een omschrijving van de township te geven, al is het lastig om onder woorden te brengen. De mensen in de township zijn voornamelijk happy. Iedereen die je begroet knuffelt je meteen. Er heerst saamhorigheid en warmte onder de mensen, maar de omgeving is totaal anders. Er zijn bijna geen verharde wegen, overal ligt afval, de mensen hangen de hele dag op straat, overal hangen elektriciteitskabels en er lopen overal dieren rond zoals geiten, kippen, koeien, honden en katten. De township geur is heel apart en niet fris. Je ruikt het meteen als je mensen uit de township om je heen hebt of als je binnen de township bent. Zoals ik de muffe geur zou omschrijven: een combinatie tussen ontlasting en vee lucht. De huisjes van de mensen zijn krotten die gemaakt zijn van golfplaten. Aan de ene kant schrik je om te zien dat mensen zo echt leven, maar aan de andere kant zijn de mensen ook wel echt blij met wat ze wel hebben. 

De projecten die we bezocht hebben waren verschillende crèches, een basisschool, weeshuis en onze eigen stageplaats. Crèche Sinethemba. Allereerst zijn wij gaan kijken bij het kleine gebouwtje. Dit was het lokaaltje van de baby's. Ze waren aan het eten. Een mama had een bord rijst vast en hier kregen 8 kinderen te eten van. Vervolgens liepen we naar het grote lokaal maar voordat wij binnen waren kwamen de kinderen al naar buiten gestormd. Binnen no time had ik meer dan 5 kinderen om mij heen staan, allemaal wilde ze mijn knuffelen, op mij klimmen en aanraken. Ook riepen ze allemaal: Mulughi 'blanken' in Xhosa naar ons toe. Het was een erg indrukwekkende dag, maar ik vond het prettig om eerst te zien waar ik kom te werken. Je beseft je wel wat we allemaal hebben in Nederland en dat wij best snel over dingen klagen. Terwijl sommige andere mensen in dit soort omstandigheden moeten leven. 

Woensdag 19 november 2014 heb ik mijn eerste officiële werkdag gehad. Om 9.00uur in de ochtend beginnen wij bij crèche Sinethemba. Ik had erg veel zin om te beginnen op mijn stage al was het ook wel spannend. Toen wij binnen kwamen bij crèche Sinethemba waren de kinderen bezig met een ochtendritueel. De kinderen waren allerlei liedjes aan het zingen. Ook moesten ze een voor een in het midden van de cirkel komen staan en iets opzeggen. Dit bleek een gebed te zijn uit de bijbel, want in Zuid-Afrika zijn ze streng gelovig, voornamelijk christelijk. Het ritueel sloten ze af met het Zuid-Afrikaans volkslied. Schijnbaar zongen de kinderen niet hard genoeg en moesten ze het nog eens overdoen. Gek maar mooi om te zien hoe sommige kinderen helemaal opgaan in het volkslied. Zo zag ik een aantal kinderen met hun ene hand op hun hart en de andere hand vooruit gestoken staan. Ook hadden die kinderen hun ogen dicht en zongen ze hun longen uit hun lijf. Het was bijzonder om te zien, maar het lijkt alsof de kinderen geen keuze hebben en echt achter hun land ‘moeten’ staan. Dit is een stukje opvoeding die ze echt meekrijgen vanuit de cultuur. Na het ritueel hebben wij onszelf voorgesteld aan de mama's en hebben we onszelf geïntroduceerd bij de kinderen. Dit hebben we gedaan met een ritme, liedje. De kinderen zaten in de kring en wij stonden middenin. Ik begon met klap op je benen, klap in je handen en knippen met je vingers. (My name is, My name is, My name is... Lisan.. OH Lisan, Yes Lisan.) De kinderen en mama's keken ons echt aan alsof we gek geworden zijn en lachte ons een klein beetje uit, maar stiekem konden ze het wel erg waarderen. Toen was het tijd om te spelen. Nou ja 'spelen'.. Nog geen 10 seconde later hadden we weer verschillende kinderen aan onze benen hangen en kregen we weer knuffels. De overige kinderen waren met elkaar aan het vechten. Ja echt vechten. Met vuisten slaan, bijten en schoppen. Hier schrok ik enorm van en wilde dat dit stopte, want de kinderen vechten net zo lang met elkaar totdat er een gewond was. Het ene kind na de andere begon te huilen en soms kwamen ze met bebloede benen, neus of mond naar ons toe. Al hadden we snel door dat het huilen soms puur om aandacht was. Een mama was ondertussen weg gegaan (geen idee waarheen) en de andere mama zat toe te kijken op een stoel. Tja daar sta je dan met z'n vieren. De kinderen krijgen helemaal niets aangeboden en worden dus niet in hun ontwikkeling gestimuleerd. Je merkt dan ook echt dat de kinderen handelen uit het oerinstinct. Ze vechten allemaal om de beste plaatsen of bord. Samen spelen of delen dat hebben ze nooit geleerd. Ik wist niet wat ons nu overkwam en deze twee uur duurde ook voor mijn gevoel redelijk lang. Het was vooral vermoeiend omdat je continu minimaal 5 kinderen om je heen had die om mij aan het vechten waren. Om het vechten te stoppen ben ik als eerste de kinderen uit elkaar gaan halen, maar dit had weinig effect. Voordat ik mijzelf weer had opgedraaid waren ze weer net zo hard met elkaar aan het vechten en gingen er meerdere kinderen meedoen. Daarom had ik besloten om het op een andere manier aan te pakken. In plaats van de negatieve gedragingen te belichten, ben ik de positieve momenten aandacht gaan geven. Daarom ben ik met de kinderen spelletjes gaan doen, op de hoop dat het vechten zou stoppen. Zo heb ik liedjes gezongen zoals if your happy and you know clap your hands en hoofd schouder knie en teen (op zijn Engels). Daarna ben ik samen met Kimberley, Janne en Joyce de kinderen Annemaria Koekoek gaan leren. Laten we het erop houden dat het erop leek haha. De kinderen moesten erg lachen en er kwam iets meer rust binnen de groep. Vervolgens gingen de kinderen plassen en moesten we nog even wachten op de lunch. Ik was eventjes gaan zitten en natuurlijk had ik weer kinderen om mij heen. Ze waren mij helemaal aan het bekijken. Mijn handen, haren en huid werd helemaal bestudeerd. Weer zeiden ze Mulughi (blank in Xhosa). Na een tijdje hadden ze ook door dat ik verbrand was. Mijn huid was nog een klein beetje rood en iedere keer als ze erop drukte verkleurde mijn huid van wit naar rood. Hier hebben ze zich wel 15 minuten mee bezig gehouden. Toen was het etenstijd. Een klein groepje kinderen had eigen eten bij zich en die kinderen gingen aan de andere kant van het gebouwtje zitten. De overige kinderen (ongeveer 60) zaten op de grond te wachten en kregen van de crèche eten. Dit was een papje van bonen. Na het eten gingen de kinderen slapen. Alle kindjes lagen langs elkaar op de grond zonder matjes. Janne, Joyce, Kimberley en ik hebben toen de afwas van de lunch gedaan. Toen wij terug kwamen lagen de mama's zelf ook te slapen. Heel apart haha. Wij zijn er maar rustig bij gaan zitten. Om 14.30uur kwam Lusi ons ophalen om weer naar huis te gaan. In het busje zaten onze medestudenten al op ons te wachten. We hebben onze eerste verhalen met elkaar uitgewisseld, pff hoe ga ik deze stage drie weken volhouden. Eenmaal thuis was ik helemaal gebroken. Wat een heftig dagje was dit. haha..

Donderdag 20 november 2014. Onze tweede stagedag bij crèche Sinethemba. Joyce, Janne, Kimberley en ik hebben onze moed weer bij elkaar verzameld voor deze nieuwe dag. Bij binnenkomst waren de kinderen alweer het ochtendritueel aan het doen. Aangezien wij weer verwachten dat de kinderen weer 2 uur vrij mogen 'spelen' hebben we wat activiteiten meegenomen. Dus na het ochtend ritueel zijn we met de kinderen gaan kleuren. Ze mochten allemaal hun handje tekenen en in kleuren, zodat wij die vervolgens kunnen uitknippen en er een groot hart van kunnen maken. Dit was een geslaagde activiteit. De kinderen zaten ijverig te kleuren. Ook hebben we een eigen gemaakt ABC liedje gezongen. Dit viel ook erg goed in de smaak. De kinderen konden na een paar keer herhalen dit al een beetje meezingen. De mama's vroegen ook om de kaartjes zodat ze deze op konden hangen en vaker met de kinderen konden zingen. Als laatste hadden we als activiteit dieren uitbeelden gedaan. In het begin keken de kinderen ons alleen maar aan, want ja wij als stelletje idioten die daar allemaal gekke dingen aan het doen zijn haha.. Uiteindelijk deden de kinderen ook mee wat voor ons toch wel een opluchting was. De kinderen zijn daarna gaan plassen en moesten toen nog een kwartiertje wachten op het eten. Ik merkte dat de kinderen wat vermoeider waren dan gisteren en daarom waarschijnlijk ook iets rustiger met het vrij 'spelen'. Al waren de kinderen nog steeds met elkaar aan het vechten en hadden wij weer minimaal 5 kinderen bij ons staan. Het valt mij op dat ik na twee dagen al gewend ben aan het gedrag van de kinderen. Hoe geschokt ik gisteren was van het vechten en dat ik het nu al bijna niet meer in de gaten heb. Ik keur het gedrag van de kinderen nog steeds niet goed, maar ik ben bewust geworden van het feit dat de kinderen er zelf niets aan kunnen doen en niet beter weten. Kennis over hoe je met elkaar om moet gaan wordt niet aangeboden, dus het gedrag van de kinderen is te verklaren. Vandaag tijdens het vrij ‘spel’ heb ik een handen klapspelletje geleerd. De tekst ken ik nog niet wat dat is in het Xhosa, maar de bewegingen die erbij horen al wel dus dat is al heel wat haha. Vervolgens kregen de kinderen weer eten (rijst, bonen en geit) en moesten ze daarna gaan slapen. In dit uur hebben we nu de voorbereidingen van de volgende dag gedaan. Vandaag was dus een betere dag en konden we meer uit de voeten. Het blijft een gave ervaring. 

xx Liefs