Time flies, alweer de laatste week bij crèche Sinethemba.

De derde week in Zuid-Afrika. Jeetje wat vliegt de tijd voorbij. Het is dan ook alweer mijn laatste week werken bij crèche Sinethemba. 

Maandag 1 december 2014. Deze ochtend kregen we een warm welkom van mama Gladys en de kinderen door een knuffel en een praatje. Het was een verrassing voor ons dat er geen mama aanwezig was bij aankomst. Dit was wel even slikken, maar met goede moed hebben we de ochtend zelfstandig opgestart. Na ongeveer 30 minuten arriveerde de eerste mama op de crèche. Deze dag hebben we verschillende activiteiten gedaan zoals: de ABC-song (deze zingen de kinderen ondertussen luidkeels mee doordat we dit elke dag herhalen), schminken en buitenspelen. Wat mij opviel is dat de kinderen schminken nog niet vaak hadden gedaan. Sommige kinderen keken dan ook continu naar onze schminkpotloden terwijl ik op hun gezicht bezig was. We hadden op een A4 tekeningen gemaakt van gezichten hoe de kinderen geschminkt konden worden. Sowieso dat de kinderen een keuzemogelijkheid aangeboden krijgen is nieuw voor ze. Soms was ik dus wel 5 minuten met een kindje in gesprek om uit te leggen dat het mocht kiezen. Ook merk je dat sommige kinderen zichzelf nog nooit gezien hadden. De kinderen konden minutenlang zichzelf bewonderen in de spiegeltjes die we hadden meegenomen. Ook het buitenspelen ging verrassend goed, want de kinderen waren fijn aan het spelen. De mama kwam ook mee naar buiten en zij stond daar met een dikke jas aan en een muts op haar hoofd. Je vraagt je misschien af hoe is het weer dan? Nou het is vandaag 23 graden, bewolkt met een zonnetje. Dus wij staan lekker in een t-shirtje langs haar. Ze verklaarde ons dan ook voor gek toen wij vertelde dat we gisteren (zondag) in onze bikini hadden gezwommen. Het is momenteel hier nog lente en de temperatuur kan in de zomer ook echt oplopen tot 35/40 graden. Dus ja ik kan begrijpen dat 23 graden dan toch wel koel is. Toen wij nog volop met onze activiteiten bezig waren kregen we een onverwacht bezoek van een organisatie die hulp biedt aan arme mensen. Deze organisatie kwam het kerstverhaal vertellen en kregen de kinderen een klein cadeautje, namelijk een snoepzak. Hier kon ik echt met mijn petje niet bij. Welke organisatie geeft arme kinderen, met slechte/rotte tanden nu een snoepzak. In deze snoepzak zaten ook lolly's en andere harde snoepjes en die werden ook aan de baby's gegeven. Naar mijn idee is er totaal niet gekeken naar de doelgroep. 's Middags hebben we nog een gesprekje gehad met mama Gladys. We vertelde haar over onze inzamelingsactie, met de vraag waar de crèche behoefte aan heeft. Mama Gladys werd er emotioneel van en zou voor ons een lijstje maken.
's Avonds thuis hebben we butternutsoep gegeten. Een soort pompoensoep. Erg lekker en zeker een aanrader!

Dinsdag 2 december 2014 waren de mama’s foto’s aan het maken van de kinderen die hun diploma krijgen omdat ze naar school toe gaan na de zomer. Na aanleiding van het gesprek van gisteren zijn we vandaag met mama Gladys in gesprek gegaan over waar ze bij crèche Sinethemba behoefte aan hebben. Ze had voor ons een lijst gemaakt met boodschappen voor de graduation day. Toen ik dit hoorde was het wel een beetje een domper, want we hadden eigenlijk het idee om iets blijvends te geven. Mama Gladys begon zichzelf meteen te verantwoorden waarom ze deze boodschappen aan ons vroeg. Ze vertelde dat haar zus afgelopen weekend overleden is en dat al haar gespaarde geld naar de begrafenis moest in plaats van de diploma uitreiking. We konden merken dat het haar hoog zat en dat ze oprecht niet meer wist hoe ze alles moest gaan betalen. In de crèche vangt mama Gladys ongeveer 140 kinderen op. Ze krijgt van sommige ouders 100 rand per maand (dat is omgerekend €7), maar de meeste ouders kunnen door de armoede dit zelfs al niet opbrengen om te betalen. Toch mogen deze kinderen ook bij crèche Sinethemba komen, omdat mama Gladys graag de mensen wil helpen in Walmer township. Zo vertelde ze dat deze week (weer) een mama van een kindje van crèche Sinethemba is overleden aan aids. Nu zorgt de oma voor de kinderen en zij wist niet hoe ze de zorg voor elkaar moest krijgen, maar mama Gladys stond erop dat de kinderen naar crèche Sinethemba blijven komen. Aan het einde van de dag moeten de kinderen met een volle buik naar huis gaan. De kinderen voorzien van hun dagelijkse basisbehoeften vindt ze het belangrijkste, omdat sommige kinderen thuis niets meer krijgen. Doordat niet alle ouders betalen en ze graag de mensen die haar helpen op de crèche ook geld wil geven, houdt ze niets meer voor zichzelf over. Vaak komt het erop neer dat mama Glady uit eigen zak eten en kleding voor de kinderen betaald. Ze noemde ons dan ook een geschenk van God, omdat net op het moment dat ze met haar handen in het haar zit en niet meer weet hoe ze rond moet komen, wij haar aanbieden om haar te helpen. Ze is er dan ook van overtuigd dat wanneer je goed bent voor je medemens dat God je zal helpen. Deze woorden kwamen heel hard binnen en het ontroerde me echt. Ik stond met tranen in mijn ogen naar het verhaal van mama Gladys te luisteren. Daarnaast vertelde ze ons dat de crèche op zondag haar kerk is. Dat verklaard voor ons de ‘nutteloze’ banken midden in de ruimte, die voor de kinderen ook nog eens heel onpraktisch zijn. Mama Gladys is heel dankbaar dat er mensen zijn die haar werk erkennen. Zo heeft de bisschop geld ingezameld voor de crèche om haar te voorzien van een keuken, zodat mama Gladys voor de kinderen eten kan maken. Ik was erg onder de indruk van haar verhaal. Het heeft mijn ogen echt geopend met betrekking tot de armoede die er heerst. Je ziet de armoede natuurlijk wel in de township, maar dankzij haar verhaal stond ik er ook echt even bij stil. Het maakt alles veel levendiger en dan pas merk je hoeveel invloed de armoede heeft op de levens van mensen. Pff het was heftig, maar jeetje wat heeft deze vrouw een groot hart. Ze heeft echt mijn hart gestolen!

Tot onze verbazing stond Lusi (onze chauffeur) ineens bij ons op de stoep. We vroegen aan hem of hij een keer met ons boodschappen kon doen, omdat de lijst met boodschappen van mama Gladys enorm veel was. Dit was prima maar het moest wel now now. Ik ben toen meteen naar de mama’s van de crèche gelopen en overlegd of het mogelijk was om even weg te gaan. Dat kon en daarom zijn we dan ook meteen met onze spullen het busje van Lusi ingesprongen. We hebben letterlijk door de winkels gerend, wat eigenlijk absoluut niet Afrikaans is. Maar ach Lusi is ook de enige Afrikaan die snel kan doen haha.. We hadden haast omdat Lusi om 12uur weer thuis moest zijn en ons eigenlijk niet tussendoor zomaar mee mag nemen. Het is dus ons geheimpje haha. Zowel Lusi als Junanye doen echt alles voor ons, zo lief! Uiteindelijk is het ons gelukt en hebben we flink inkopen gedaan, namelijk: 10kg wortelen, 21kg aardappelen, 20kg kip, 7kg uien, 12 pakken melk, 4kg bruine bonen, een waterkoker (want ze hebben geen warm water op de crèche), 10kg suiker, 5liter bakolie en 200 rand aan elektriciteit. Omgerekend betaalde we hier slechts 110 euro voor. Dit met dank aan onze sponsors uit Nederland.  Bij terugkomst met alle spullen stond mama Gladys te glunderen, je zag echt een last van haar schouders afvallen. Ook de overige moeders waren blij met alle boodschappen. In het begin waren ze wat verbaasd, maar ook hun stonden te glunderen. Als kers op de taart hadden we nog een cupcake gekocht voor een mama die vandaag jarig was. Je had haar gezicht moeten zien toen wij met dat taartje aankwamen en happy birthday begonnen te zingen. Dit was echt een verrassing voor haar en ze straalde dan ook van oor tot oor. ’s Middags heb ik nog met een aantal kinderen gepuzzeld. Deze puzzels hebben we zelf gemaakt en ik merkte dat de kinderen ook dit nog niet eerder gedaan hadden. Na wat uitleg en voor- en nadoen begrepen de kinderen wat de bedoeling was en ging het puzzelen aardig goed. Ik kan dus wel weer zeggen dat het een bijzondere, maar ook zeer geslaagde dag was!!

Woensdag 3 december 2014. Deze ochtend waren we wat vroeger op de crèche en zaten de kinderen nog aan hun ontbijt. De mama's van de groep waren druk bezig met zichzelf, want ze zaten de haren van een mama in te vlechten (hier zijn ze drie dagen mee bezig). Het blijft soms lastig te bevatten dat de mama's hun eigen dingen belangrijker vinden dan de kinderen. Daarom zijn we na het ontbijt maar begonnen met onze eigen activiteiten. Allereerst hebben we onze ABC-song en de dagen van de week gedaan. Door veel herhaling proberen we de kinderen wat Engels bij te leren. De mama's hielpen ons gelukkig wel met het vertalen naar Xhosa, maar bleven ondertussen wel doorgaan met het invlechten. Vervolgens hebben we het spel ren je rot gedaan met de letters A t/m D. Iedere keer lieten wij een woord (met tekening) zien en moesten de kinderen rennen naar de eerste letter van het woord. In het begin verliep het erg rommelig, maar na wat herhaling begrepen de oudste kinderen wat de bedoeling was. Tot slot hebben we deze dag muziekinstrumenten gemaakt. Zo hadden we verschillende materialen ingezameld zoals wc-rolletjes, plastic bordjes en lege flessen. Deze mochten ze kleuren en beplakken met stickers. Hier kan ik kort en krachtig over zijn, want het was een zeer geslaagde activiteit. De kinderen waren geconcentreerd bezig met hun eigen instrumentje en zelfs de mama's stopte met het vlechten en wilde een muziekinstrument maken. Toen alle kinderen klaar waren hebben we aan de mama's gevraagd of ze met de kinderen buiten wilde gaan spelen, zodat wij alles in elkaar konden zetten. Dit deden ze, maar helaas waren ze al na 5 minuten buitenspelen weer terug. Echt praktisch was het niet om toen alles in elkaar te zetten, want al die kinderhandjes om ons heen. 

Daarnaast kwam er vanuit Roos (ons aanspreekpunt in huis van ons project) het idee om een meeting te organiseren voor de crèches in Walmer en de mama's om onderwerpen zoals structuur en dagprogramma te bespreken en ervaringen uit te wisselen. Bij crèche Sinethemba wordt hier totaal geen aandacht aan besteedt en geven de mama's ook zelf aan dat ze niet weten wat ze met de kinderen kunnen doen. Daarom hebben we dit besproken op onze crèche. De mama's reageerde naar Kimberley erg positief dat ze geïnteresseerd waren, maar aan hun lichaamshouding en mimiek te zien verklaarde ze ons voor gek. Ik kreeg de indruk dat het een beetje zinloos was. Mama Gladys en haar dochter waren wel enorm enthousiast en wilde meteen weten wanneer dit plaats vond. Hopelijk overtuigen zij de andere mama's dat het heel zinvol en gezellig is. Wij gaan met zeven pedagogiek studenten deze meeting organiseren en een draaiboek maken om een maandelijkse workshop op te zetten. Ik ben benieuwd. 

Donderdag 4-12-2014 begon onze dag iets vroeger dan normaal. We moesten namelijk een grote watermeloen en een ananas snijden voor de kinderen van crèche Sinethemba, vanwege onze laatste werkdag. Onderweg naar de crèche vertelde Lusi ons een ingrijpend verhaal over tradities binnen de Xhosa cultuur. Zo zijn er kinderen bij ons op de crèche die een touw om hun buik hebben. Dit zorgt volgens de Xhosa cultuur voor bescherming tegen kwade geesten. Binnen deze cultuur hebben ze veel bijgeloof met daarbij verschillende tradities. Zo vertelde Lusi dat het topje van zijn pink is afgehakt toen hij 11 jaar oud was. Wat de reden daarvan was weet hij zelf ook niet. Dit wil hij nog altijd vragen aan zijn vader, maar ook dit is een van de tradities binnen de Xhosa cultuur. De moeder van Lusi gelooft in God en Lusi heeft ervoor gekozen om dit geloof ook te volgen. Hoe hij kijkt naar God, met hart en ziel en daarmee zijn leven vormgeeft bewonder ik enorm.Daarnaast vond ik het ook interessant om zijn rol als vader, christenen en zijn verleden te horen. Lusi staat open voor alles wat hij meemaakt en neemt overal de voor hem beste dingen mee in zijn levensstijl. Zo heeft hij uit de Nederlandse cultuur het vieren van de verjaardagen overgenomen. Dit wordt namelijk niet in deze cultuur gedaan, maar Lusi vond het een mooie manier om stil te staan bij deze dag. Wat een bijzondere man is dit! Eenmaal aangekomen op de crèche hebben we de spulletjes die we hadden meegenomen eerst maar even in de keuken gezet, zodat het een verrassing bleef. In de keuken hebben we mama Gladys haar cadeautje gegeven. Ze was er erg blij mee, mooi om te zien. Daarna zijn we naar de kinderen gegaan en hebben we onze ABC-song, de dagen van de week en het gekleurde dobbelspel gedaan. Tijdens het gekleurde dobbelspel mochten de kinderen één voor één gooien en de kleur benoemen waar de dobbelsteen op terecht kwam. Aan deze kleur zat een beweging gekoppeld zoals shake your body. Het gekleurde dobbelspel vonden de kinderen en de mama's heel erg leuk. De kinderen konden op hun beurt wachten, tellen en de kleuren benoemen. Dus op deze manier weer spelenderwijs leren. Verder hebben we de kinderen hun families laten tekenen. Ik vond het erg interessant om te zien hoe de families waren vormgegeven. Ik ben met verschillende kinderen hierover in gesprek gegaan. Zo vertelde ik over mijn familie en luisterde ik naar hun verhaal. Het viel me op dat veel kinderen alleen een moeder tekende en geen vader, want vaak gaan de vaders volgens Lusi er vandoor en komt de opvoeding op de moeder neer. Tot slot hadden we onze goodbye party. Tijdens de goodbye party hebben we met de zelfgemaakte muziekinstrumentjes van de kinderen een muziekworkshop gedaan. Zo hebben we samen muziek gemaakt op het liedje shosholozah en dirigentje gespeeld. Ook dit viel erg in de smaak. Na gezellig samen zingen en dansen was het tijd voor onze traktaties, maar natuurlijk eerst nog even de handjes wassen. Dit verliep niet helemaal vlekkeloos. Beide mama's waren weg en de kinderen sprongen letterlijk op de bak met water. Deze bak hebben we dus maar even weggezet en hebben we geprobeerd de boel eerst te ordenen, door de kinderen in een kring te zetten. Dit moest een beetje hardhandig, doordat we een paar kinderen buiten of uit de groep hebben moeten plaatsen. Ik vond het lastig dat het eigenlijk over mijn grens ging, want we hebben de kinderen best flink beet moeten pakken om ze buiten de groep te kunnen plaatsen. Het is moeilijk om te zien dat kinderen niet meer luisteren als je ze aanspreekt op hun gedrag. Alleen door met de harde hand op te treden zien ze je staan en lachen ze je niet uit. Je kunt dus echt zien dat de kinderen gewend zijn geslagen te worden. Zo kwam er een kindje naar mij toe en maakte een handgebaar. Dit handgebaar betekend dat je de kinderen moet en mag slaan, maar dat gaat mij echt te ver. Nadat er 6 kinderen uit de groep geplaatst waren waarvan ik er twee letterlijk buiten de crèche heb moeten zetten keerde de rust terug in de groep. Na deze actie merkte we meteen dat de kinderen poeslief waren en dat we gezag over de kinderen hadden. Ondanks dat ik in Nederland nooit zo met de kinderen om zou gaan was ik wel trots op onszelf dat we wel ons mannetje stonden en konden we verder met het handen wassen en trakteren. Op dat moment kwamen de mama's ook weer terug op de groep. Ieder kind kreeg een stuk watermeloen en een stukje ananas. Het viel erg in de smaak. We hebben er ook bewust voor gekozen om fruit te geven, omdat het gezond is en we de kinderen nooit fruit zien eten. Tot slot kregen de kinderen een bellenblaas als cadeau en de mama's kregen een armband en lipgloss. Al deze spulletjes hebben we kunnen halen dankzij onze sponsoren. De kinderen begonnen meteen met de bellenblaas te spelen en de mama's wilde meteen hun armband om. Leuk om te zien hoe blij mensen kunnen zijn met zulke kleine dingen! Dat is iets wat wij in Nederland wel eens vaker mogen doen, het waarderen van de kleine dingen. Na de lunch kwamen de mama's met een verrassing naar ons toe. De kinderen bleven namelijk allemaal wakker omdat het onze laatste officiële werkdag was. Suprise!! We kunnen dus nog fijn twee uur spelen met de kinderen. Van deze laatste momenten heb ik dan ook zeker nog enorm genoten. Het was erg lekker weer en daarom hadden we een estafette uitgezet die de kinderen konden doen. Wat ik een mooi moment vond is dat ik deze middag de koprol geleerd heb aan een meisje. Ze wist niet hoe ze het moest doen en ze vond het best spannend. In het begin met wat hulp, maar uiteindelijk heeft ze het helemaal zelfstandig voor elkaar gekregen. Ook hebben we deze dag de mama's van de crèche een evaluatieformulier in laten vullen met vragen over ons verblijf. Wauw wat een mooie woorden!! Het afscheid viel mij dan ook best wel zwaar. Bizar dat we na 3 weken werken ons zo betrokken voelen bij de crèche en de kinderen. Ik vind het dan ook echt heel jammer dat we nu weg moeten wanneer we net een band met de kinderen beginnen op te bouwen. Toen Lusi ons echt op kwam halen kregen we ook allemaal knuffels en kusjes van de kinderen. Pff ik ga ze toch wel missen! In het begin wisten we niet waar we moesten beginnen, maar na deze 3 weken kijk ik toch wel terug op een uitdagend en mooi project!
Donderdagavond ben ik samen met een hoop andere meiden het centrum in gegaan. Eerst hebben we lekker een cocktail gedronken in een loungebar en daarna gezellig een avondje dansen in de discotheek Billiza. 

Vrijdag 5 december 2014. Vandaag is Nelson Mandela een jaar geleden overleden. Ik had verwacht dat er wel een herdenking plaats zou vinden, maar dit is niet het geval. De meeste mensen staan er zelf wel bij stil, maar hechten meer waarde aan de geboortedag van de overledenen. Vandaar dat er niets georganiseerd is.

Vandaag zijn we uitgenodigd voor de graduation party op crèche Sinethemba. Mama Gladys vertelde (afgelopen dinsdag) dat ze het op prijs zou stellen als we deze dag zouden komen, omdat wij haar hebben geholpen met alle boodschappen. Lief en zeker leuk dat we mochten komen. Ik was dan ook benieuwd naar hoe de dag zou verlopen. Om 14.00 uur begon de dag en hebben we mama Gladys geholpen met de laatste voorbereidingen. Ze vroeg ons om nog wat chips en snoepjes te kopen. Hier stond ik wel even perplex van. Ze zal het goed bedoelen, maar ik kreeg het gevoel alsof ze een beetje misbruik wilde maken van het feit dat wij geld hebben. Ze vroeg ons dan ook of we naar de winkel wilde lopen om dit te halen. We hebben dan ook maar eerlijk aan mama Gladys aangegeven dat we geen geld bij ons hadden en dat we niet alleen door de township mogen en willen lopen. Dit begreep ze gelukkig wel en vond ze het geen probleem. De graduation party begon uiteindelijk om 15 uur en startte met een gebed. Tijdens de uitreiking werd er veel gezongen en gedanst. Ik vond het zo mooi. Als een vrouw uit het niets begon te zingen viel iedereen bij en stemde ze hun zang op elkaar af. Het was echt een kippenvel moment. De hele uitreiking was in het Xhosa, maar ondanks dat we de taal niet begrepen was de sfeer gezellig. Lusi zou ons om 17.00 uur komen halen om een taxi te regelen. Natuurlijk kregen wij om 16.55uur net een bord met eten aangeboden van mama Gladys. Dit konden we natuurlijk niet afwijzen. Ik voelde me echter wel wat ongemakkelijk want wij werden op het podium neergezet aan de versierde tafel en kregen als eerste eten en drinken. De kinderen moeten in het middelpunt staan en niet wij. Ik had liever gewoon tussen de mensen gezeten. Lusi kwam om 17.25 uur bij ons aan en had een taxi geregeld. Hij was al bang dat we in paniek waren omdat hij te laat was. We hadden ons eten alleen nog niet op dus heeft Lusi de taxi maar weer weggestuurd. Oeps... Hij heeft vervolgens met ons gewacht tot het afgelopen was, maar ja toen waren er geen taxi's meer beschikbaar. 'Normale' taxi's staan niet te springen om mensen uit de township te vervoeren. Lusi zegt dat de meeste bang zijn en daarom er niet willen rijden. Hierdoor hebben we uiteindelijk een publieke taxi moeten nemen. Die staan erom bekend dat het niet altijd even veilig is voor blanke mensen. Daarom is Lusi met ons meegegaan. Jeetje zeg wat was dat een ervaring. De taxi waar we in zaten was een auto die echt ieder moment uit elkaar kon vallen. Door het rijden ontstond er rook in de auto dus alle ramen moesten open, het schakelen voelde je letterlijk onder je voeten gebeuren en alles rammelde van alle kanten. Lusi moest enorm lachen om onze gezichten, want schijnbaar keken we nogal verbaasd en geschokt om ons heen, Eenmaal aangekomen op de hoek van onze straat stapte we uit en namen we afscheid van Lusi. We gaven hem nog geld mee voor zijn terugreis, want hij is speciaal op zijn vrije middag met ons meegereisd zodat hij zeker wist dat we veilig thuis kwamen. Wat is Lusi toch een lieverd.